கன்னிகா (ஐந்தாம் பாகம் )

6.
பத்து நிமிட இடைவேளைக்குப் பிறகு வகுளாபரணன் வர,நீதிமன்றம் கூடியது.அரவிந்தனின் வாக்குமூலத்தை இப்போது ஒரு புதிய உத்வேகத்துடன் படிக்கத் தொடங்கினான்,மதிவாணன்.முன்பு அவன் உணர்ச்சி வசப்பட்டு அழுத இடத்திலிருந்தே ஆரம்பித்தான்.
''எப்படி இவ்வளவு அழகாகாப் பேசுகிறாய் அரவிந்த்?' என்றாள் திவ்யா சிரித்து.
மீண்டும் பழைய நிலைக்கு வந்து சிரித்தேன்.

'வெரி சிம்பிள்,திவ்யா.உன்னை மாதிரி அழகான பெண்கள் அருகில் இருக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு ஒரு அருள் வந்து விடும்.அப்புறம் உலகத்துக் கவிஞர்கள் எல்லோரும் எனக்குள் வந்து எனக்குப் பதிலாகப் பேச ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.கம்பனில் இருந்து தொடங்கித் தாகூர்,பாரதி,வாலி,வைரமுத்து என்று லிஸ்ட் போய்க் கொண்டே இருக்கும் ..அவ்வளவு ஏன், ஆறு மாதத்துக்கு முன்னால் முதல் கவிதைப் புத்தகம் வெளியிட்ட மதிவாணன்--என்ற இளங்கவிஞன் கூடத் தனது அற்புத வரிகளால் எனக்காக உன்னிடம் பேசுவான்.' என்றேன் நான்.

திவ்யா மௌனமாக என்னையே பார்த்தாள்.

இரவில் ஹோட்டல் தோட்டத்தில் எங்கோ பூத்த நைட்குயின் பூக்களின் வாசமும், தூரத்தில் அப்போதுதான் கேட்க ஆரம்பித்த என்யாவின் 'நட்சத்திரங்களால் வானத்தைப் பெயிண்ட் பண்ணு' என்ற அழகிய பாட்டும்,எதிரில் சத்தமில்லாமல் பொங்கிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு பிங்க் நீரூற்றைப் போன்ற திவ்யாவின் அழகும்,பேச்சினை அறவே ரத்து செய்திருந்தன.

இருவரும் ஒன்றும் பேசாமல் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.

மௌனம் ஒரு இடையறாத பாஷை என்று ரமண மகரிஷி இதைத்தான் சொன்னாரோ?
'சாப்பிடப் போகலாமா ?' என்றாள் திவ்யா,அநேகமாக இந்த மௌனத்தின் கனம் தாங்காமல்.
'சாப்பாடு என்ற சொல்லே கேவலமாக இருக்கிற நிமிடங்கள் இது ' என்றேன் நான்.உண்மையில் உணர்ந்து.
அவள் சிரித்தாள், ரசித்து
பிறகு அவள் நடக்க ஆரம்பிக்க,நானும் அவளுடன் நடந்தேன்.

'நான் சாப்பிட என்று சொன்னது உனது வழக்கமான பீரை!' என்றாள் திவ்யா சிரித்தபடி.
'இன்று எனக்கு அது தேவைப் படவில்லை.' என்றேன் நான்.
'நான் இன்று மாலை வேளையில் உன்னைச் சந்திக்க வந்ததே அதற்காகத்தான்.உண்மையில் நான் இன்று முழுக்க எனது அறையில்தான் இருந்தேன் ' என்றாள் திவ்யா.

சட்டென நான் அவளைத் திரும்பிப் பார்த்தேன்.

'ஏன் பெரும்பாலான பெண்களுக்கு ஆண்கள் குடிப்பது பிடிக்க மாட்டேன் என்கிறது?' என்று எனது பலநாட்களுக்கான அடிப்படைக் கேள்வியைக் கேட்டேன்.
இந்த முறை அவள் என்னை ஆழமாகப் பார்த்தாள்.

'பெண் தனது பிடித்தமான ஆணுடன் இருக்கும் போது, தான் மட்டுமே போதையாக இருக்க விரும்புகிறாள்.அதனால்தான். ஒரே நேரத்தில் இரண்டு போதைகளை அவள் அனுமதிப்பதில்லை.' என்றாள் திவ்யா.
'பெண்களைப் பற்றிச் சரியாகச் சொன்னாய்.ஆனால் மதுவைப் பற்றி சொன்னது தப்பு' என்றேன் நான்.
'எப்படி?' என்று கேட்டாள் அவள்.
'மதுவைக் கண்டு பிடித்தது குடிகாரர்கள் இல்லை என்பது உனக்குத் தெரியுமா?'என்றேன் நான்.
அப்போதுதான் அவள் என்னை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தாள்.
'பிறகு?. என்றாள்.

'வலி நிவாரணிகளைக் கண்டு பிடித்தவர்கள் வலியால் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் போது கண்டு பிடிக்க வில்லை.அது முடியவும் முடியாது. வலியிலிருந்து விலகி நின்று பார்த்தால்தான் வலியைக் குணப் படுத்தும் வழி தெரியும்.இது போல மன நிவாரணியான மதுவைக் கண்டு பிடித்தவர்களும் மனதிலிருந்து விலகி நின்று பார்த்த ரிஷிகளே.வேதங்களில் மிகப் பரவலாகச் சொல்லப் படும் சோமபானத்தைப் பற்றி நீ கேள்விப் பட்டதில்லையா?' என்றேன் நான்.

'இது முழுக்க முழுக்க நான் கேள்விப் படாத கோணம்.சரி மதுவைப் பற்றி மேலும் சொல் அரவிந்த் ' என்றாள் திவ்யா சிரத்தையுடன்.
'அது பெரிய விவாதமாகப் போய் விடும். சுருக்கமாகச் சொன்னால்,மது அருந்துவது என்பது மனதிற்குள்ளே மேலும் விழுவதற்கல்ல,மனதிலிருந்து வெளியேறுவதற்கே. தப்பாக உபயோகித்தால், தாய்ப் பாலும் விஷமே' என்றேன் நான்.
அவள் முகம் மாறியது.
'பரவாயில்லை திவ்யா, ஒரே மனநிலையைத் தியானம் என்றும் சொல்லாம்,தியானத்தையே தூக்கம் என்றும் சொல்லலாம்,தூக்கத்தையே போதை என்றும் சொல்லலாம்,போதையை மயக்கம் என்றும் சொல்லலாம்.இது நுகர்வோர் சந்தைதானே!' என்றேன் நான் சீரியஸாக.

'சாரி அரவிந்த்! கோபமா?' என்றாள் திவ்யா,சற்று நேரம் கழித்து.
நான் சிரித்தேன்.
'பார்த்தாயா?குடிக்காமல் இருக்கும் போதே குடிகாரர்களுக்கே கற்பிக்கப் படும் கோபத்தை என் மேலும் சுமத்தி விட்டாய்!' என்றேன் நான்.

இருவருமே சிரித்தபடியே ரெஸ்டாரண்ட்டுக்குள் நுழைந்தோம்.அன்று நானும் அவளைப் போலவே வெறும் பச்சைக் காய்கறிகளையே சாப்பிட்டேன்.அவளது அறை வரைக்கும் சென்று அவளை வழி அனுப்பிவிட்டு வந்த போதும் தனது அறைக்குள் என்னை அழைக்கவில்லை திவ்யா.
வந்து எனது அறைக் கட்டிலில் விழுந்த போதுதான் காதலின் வேதனையை உணர்ந்தேன்.எனது உடம்புக்குள் இருக்கும் அனைத்தையும் துப்புரவாக அகற்றி விட்டு திவ்யாவின் நினைவுகளை மட்டும் யாரோ உள்ளே நிரப்பி இருந்தார்கள்.
காதல் என்பது 90% வலி. பிறகு அந்த வலி தரும் சுகம் மீதி 10% என்று கணக்குப் போட்டது மனம்.

அடுத்த நாளில் இருந்து இருவரும் பெங்களூரை அப்படிச் சுற்றினோம்.

விதான் சௌதாவின் வனப்பு,லால்பாக்,கப்பன்பாக்கின் குளுமை,எம்.ஜி.ரோட்டின் நுகர்வோர் கவர்ச்சி,பிரிகேட் ரோட்டில் இருந்த சிற்றுண்டிச் சாலைகளின் பலதரப் பட்ட சுவை.மஹாராஜாவின் கோடை அரண்மனையின் கம்பீரம்.

'500 வருடங்களுக்கு முன்னே இந்தப் பெங்களூருவை நிர்மாணித்த கெம்ப கௌடா ஒரு மிகப் பெரிய தீர்க்க தரிசியாக இருந்திருக்க வேண்டும் திவ்யா.'

'எப்படிச் சொல்கிறாய் அரவிந்த்?'
'நாம் இரண்டு பேரும் இங்கே வரப் போகிறோம் என்று அப்போதே அவருக்குத் தெரிந்திருக்கிறது.நாம் வருவோம் என்பதற்காக எவ்வளவு அழகாக இந்தக் கார்டன் சிட்டியை உருவாக்கி வைத்து விட்டுப் போயிருக்கிறார் பார்த்தாயா !' என்றேன் நான்.
அவள் எனது இடுப்பைச் செல்லமாகத் தட்டி விட்டுச் சிரித்தாள்.இப்படி ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு கொண்டாட்டமாகப் போயிற்று.

ஒருநாள் மாலை எனது அறைக்கு வந்த திவ்யா 'இன்று நாம் எங்கும் வெளியே செல்லப் போவதில்லை ' என்றாள்.
'ஏன்?'
'எனது ஐ.டி.ரிடர்னை சமர்ப்பிக்க வேண்டும்' என்றாள் அவள்.
'அது என்ன அவ்வளவு கஷ்டமான வேலையா என்ன ?'
'உலகத்திலேயே போரடிக்கும் வேலை இந்தக் கவர்ன்மெண்ட் ஃபார்ம்ளைப் பூர்த்தி செய்வதுதான்' என்றாள் திவ்யா எனது படுக்கையில் அமர்ந்தபடியே.
'எனக்காக ஒரு உதவி செய்வாயா,அரவிந்த்?'
'சொல்'
'எனது ஐ.டி.பேப்பர்களை நீ ஃபில் அப் செய்து தருகிறாயா?' என்று கேட்டாள் அவள்.
'நிச்சயமாக திவ்யா' என்றவன் அவளது ஃபைலை வாங்கிப் பார்த்தேன்.
பிறகு பொறுமையாக அந்த விண்ணப்பப் படிவங்களைப் பூர்த்தி செய்த போதுதான் அவளது ஆறு இலக்க வருமானம் எனக்குப் புரிந்தது.தனது வருமான வரிக் கணக்குகளை ஏன் என்னிடம் காட்டினாள் என்ற காரணமும் எனக்குப் புரிந்தது.

அவள் எனது படுக்கையில் கண்களை மூடி ஏதோ யோசனையில் படுத்திருந்தாள். மெல்ல அவளது அருகில் சென்று நின்றேன்.

'திவ்யா'
கண் திறந்து பார்த்தாள்.
'உண்மையைச் சொல்,உனது வருமானத்தைப் பற்றிய முழுவிபரங்களையும் எதற்கு என்னிடம் பகிர்ந்து கொண்டாய்? எனது வருமானம் என்ன என்பதை நானும் சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காகத்தானே?' என்றேன் நான் சீரியஸாக.
அவள் சிரித்தாள்.
'கண்டு பிடித்துவிட்டாயா?'
'உன்னை விட நான் கிட்டத்தட்ட எண்பதாயிரம் ரூபாய் குறைவாக வருமான வரி கட்டுகிறேன்!' என்றேன் நான்.
'சோ,உனது ஆண்டு வருமானம் இதுதானே' என்று நானே அசந்து போகுமளவுக்குத் துல்லியமாக எனது வருவாயைக் கணக்கிட்டுச் சொன்னாள் திவ்யா.
நான் வியந்து போய் அவளைப் பார்த்தேன்.
'நாங்கள் சிந்திகள்,பணத்தை வழிபடுபவர்கள்.ஏன் என்றால் அது ஒன்றுதான் எங்களைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள நாங்கள் வைத்திருக்கும் ஒரே ஆயுதம்.' என்றாள்,திவ்யா சிரத்தையுடன்.
'நீ போய் உன் வேலயைப் பார். நான் இப்போது வந்து விடுகிறேன்' என்று சொல்லி விட்டு வெளியே போனாள் திவ்யா.
அவள் மீண்டும் வருவதற்குள் நான் அவளது படிவங்களை நிறைவு செய்திருந்தேன்.ஃபைலை அவளிடம் திருப்பிக் கொடுத்தபோது நான் கேட்டேன்.
'என் வருமானம் குறைவென்றதால் நாம் பழகுவதில் ஒன்றும் தடை இல்லையே திவ்யா?'என்று அவளை உண்மையான ஆதங்கத்துடன் கேட்டேன்.
அவள் என்னை மெல்லிய புன்முறுவலுடன் பார்த்தாள்.
'இல்லை என்று சொல்லி விட்டாள் எனது அம்மா!'என்றாள் அவள்.

'அம்மாவிடம் ஃபோன் பேசி விட்டுத்தான் வருகிறேன்.'

'அம்மாவிடமா?' என்றேன் வியந்து.

'ஆம். என் அம்மாவிடம் நான் எதையுமே மறைப்பதில்லை.,நாம் இருவரும் பழகுவது உட்பட.
நான் அவளையே கவலையுடன் பார்த்தேன்.
'கவலைப் படாதே.உன் வருமானத்துக்கு ஓ.கே சொல்லி விட்டாள்.!' என்றாள் அவள்.
ஒருகணம் யோசித்து விட்டுக் கேட்டேன்.
'எனது வருமானம் குறைவென்று உன் தாயார்,ஒருவேளை நாம் பழக வேண்டாம் என்று சொல்லி இருந்தால்?'
'உனது வருமானத்தைப் பெருக்கும் வழி எனக்குத் தெரியும்! ஏனென்றால் நீ படுபுத்திசாலி!' என்றாள் திவ்யா தீர்க்கமாக.
அடுத்தநாள் சாப்பிடும் போது நான் அவளைக் கேட்டேன்.

'நீ டிசைன் செய்த கட்டிடங்களிலேயே உனக்கு மிகவும் பிடித்த கட்டிடம் எது திவ்யா?'
அவள் என்னை ஒருகணம் மௌனமாகப் பார்த்து விட்டுச் சொன்னள்.'அந்த பில்டிங் பெங்களூரில்தான் இருக்கிறது, அரவிந்த்.நாளை உன்னை நான் அங்கு கூட்டிச் செல்கிறேன்'
அடுத்த நாள் மாலையே நாங்கள் அங்கு சென்றோம்.
நகரத்தை விட்டு வெகு தூரம் தள்ளி வந்தபின் பிரதான சாலையிலிருந்து இடது புறம் திரும்பச் சொன்னாள் அவள்.சிறிய தார் ரோட்டில் கொஞ்ச தூரம் சென்றதும் அந்தக் கட்டிடம் வந்தது.அதன் பெயரைப் பார்த்ததும் நான் திகைத்துப் போனேன்.
'பாபா புற்று நோய் ஆராய்ச்சி மற்றும் மருத்துவ மையம்' என்று ஆங்கிலத்தில் பித்தளை எழுத்துக்கள் மின்னின.
'கேன்ஸர் இன்ஸ்டிட்யூட்டா?'
'ஆம். வாழும் நாட்களே குறைவாக இருக்கிறவர்களுக்குத்தானே,வாழ்க்கையின் முழு அழகுகளையும் நாம் வழங்க வேண்டும்! நான் டிசைன் செய்ததிலேயே எனக்கு மிகவும் பிடித்த கட்டிடம் இதுதான்' என்ற திவ்யா 'நீ பார்த்து விட்டுச் சொல்' என்றாள்.
அந்தக் கட்டிடம் அவளைப் போலவே அமைதியாக என்னைப் பார்த்திருந்தது.
(வாழ்க்கை தொடர்கிறது)