திறனாய்வுகளைப் பற்றி ஒரு திறனாய்வு

கலைகளை விமர்சனம் பண்ணுவதே ஒரு தனிக் கலை.ஆனால் மற்ற மூலக் கலைகளுக்கும்,விமர்சனக் கலைக்கும் ஒரே ஒரு பெரிய வேறுபாடு இருக்கிறது.

எடுத்துக் காட்டாக,வீணை வாசிக்கும் கலையில் ஒருவன் கைதேர்ந்த கலைஞனாக வேண்டுமென்றால் அதற்கென்று குறைந்த பட்சம் மூன்று,நான்கு வருடங்களாவது பயிற்சி,இடைவிடாத ஈடுபாடு,மற்ற அனைத்து சுகங்களையும் தியாகம் செய்து வீணை ஒன்றே வாழ்க்கை என்ற தியானம்,இத்தனையும் தாண்டி இனம்புரியாத ஏதோ ஒன்றின் அனுகிரகம் இதெல்லாம் கைகூட வேண்டும். ஆனால் இதே இந்த வீணைக் கலைஞனின் இசையை விமர்சிக்க வேண்டுமெனில், உங்களுக்கு மேற்சொன்ன எந்த வலியும்,வேதனையும் வேண்டாம்.சுமாராகக் கேட்கும் காதுகள் மட்டும் உங்களுக்கு இருக்கின்றன என்று மற்றவர்கள் நம்பினால் போதும்.நீங்கள் அவனது இசையைப் பற்றிக் கிழித்து நார்நாராக்கும் அல்லது எதுவும் புரியாமல் பாராட்டும் உரிமை பெற்றவர்கள் ஆவீர்கள்.

நாற்பதுவருடங்களாக இசையையே தவமாகப் போற்றும் இளையராஜவின்,ஏ.ஆர்.ரஹ்மானின் பாடலகளைப் பாதி கேட்ட மறுகணமே வயலினையே பார்த்திராத எனது நண்பன் ஆறுச்சாமி குப்பை என்றோ சூப்பர் என்றோ மூன்றாவது பெக்கிலேயே ஐ.எஸ்.ஓ முத்திரை குத்தி விடுகிறான்.என்ன கொடுமை சார் இது?

டாகடர் பட்டம் பெறுவதற்கு நீங்கள் பெரிய செல்வாக்குப் பெற்ற அரசியல் தலவராகவோ,பிரமுகராகவோ இருக்க வேண்டாம்.விமர்சகரானால் போதும் ,அந்தத் துறையில் நீங்கள் டாகடர்தான்.நீங்களே உங்களுக்குப் பி.ஹெச்.டி பட்டம் கொடுத்துக் கொள்ளக் கூடிய ஒரே துறை விமர்சனத் துறைதான்.இப்போது நான் கூடப் பி.ஹெச்.டி தான்.

சரி,புதிதாக எது வெளி வந்தாலும் விமர்சனங்கள் வருகின்றனவா?புதிதாக வந்திருக்கும்குழந்தைகள்பால்பௌடர்,பிஸ்கட்கள்,புதியஎல்.ஐ.சி.திட்டங்கள்,கொலஸ்ட்ராலைக் குறைக்கும்மாத்திரைகள்,புதியபி.பி.மெஷின்,இதயநோய்ச்சிகிச்சைகள்,கார்கள்,பைக்குகள்,புதிய வகை சமையல் குறிப்புக்கள்,அழகு சாதனங்கள் உயரிய புத்தகங்கள்,நாவல்கள்,இப்படி எத்தனை விஷயங்கள் தினமும் வெளியே வருகின்றன,ஆனால் அவற்றைப் பற்றி விமர்சனங்கள் வருகின்றனவா?கிடையாது.ஆனால் ஒரு புதிய திரைப் படம் ரிலீசானால் மட்டும் வருகின்றன பாருங்கள் விமர்சனங்கள்,டிஸ்கவரி சேனலில் ஒரு தனி மான் தென்பட்டால் கூட்டமாகத் துரத்தித் துரத்தி வேட்டையாடி அந்த மானை ரத்தம் வரக் கடித்துக் குதறி தின்று தீர்த்துக் களைப்பாறும் சிறுத்தைகளைப் போல அந்தப் படத்தைப் புகழ்ந்தும் இகழ்ந்தும்... பத்திரகைகளுக்கும்,இணையங்களுக்கும்,தொலைக் காட்சி ஊடகங்களுக்கும் இரண்டு மூன்று வாரங்களுக்கு எங்கு பார்த்தாலும் இந்த விமர்சன மேனியாதான்.

விமர்சனங்கள் வருவதற்குள் ஓடிப் போய்ப் படத்தைப் பார்த்தால் தப்பித்தோம்.இல்லாவிட்டால் இத்தனாயிரம் திறனாய்வுச் சுமைகளும் நம் மண்டையில் ஏறிச்,சுயமாக நாம் அந்தப் படத்தைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறோம் என்பதே மறந்து,மறைந்து போய் விடுகிறது.ஒரே இரண்டு மணி நேரப்படத்துக்கு இரண்டாயிர மணிநேரத்துக்கு 200,300 கோணங்களில் படத்தின் கதையையும் இதர டெக்னிகல் அம்சங்களையும் அக்கு வேறு ஆணி வேறாகப் பிரித்து மேய்ந்து விடும் விமர்சனங்கள்.

நாம் அதற்குப் பின்னால் படம் பார்க்கப் போகும் போது,ஏற்கனவே நிர்வாணமாகப் பார்த்து விட்ட பெண்ணை, முறைப்படிப் பெண் பார்க்கச் செல்பவனைப் போல் ஆகிறோம்

ஏன் திரைப்படங்களுக்கு மட்டும் இந்தத் தனி மரியாதை?அல்லது அவமரியாதை?வாழ்க்கையையே திருப்பிப் போடும் அளவுக்கு அவ்வளவு முக்கியமான அம்சமா என்ன அது?இல்லை.எல்லாருக்கும் தெரிந்த,புரிந்த எல்லாரையும் கவர்ந்தது சினிமா என்பதனால் தான் அதன் மீது மட்டும் இந்தப் பாய்ச்சல்.

திரைப் படங்களைப் பார்க்கிறார்களோ இல்லையோ ,அவற்றைத் திறனாய்வு செய்வதன் மூலம் நம்மைத் திரும்பிப் பார்க்க வேண்டும் என்ற தனி மனித அடையாளங்களைத் தேடித் தீர்த்தாக வேண்டிய நவீன சமூகத்தின் ஏக்கம் இது. கிராமத்தில் இருந்தால் நீங்கள் யாரென்று எல்லோருக்கும் உங்கள் அடையாளம் தெரியும்.நகரத்தின் மனிதக்கடலில் மூழ்கிக் கிடக்கும் நாம் தலையைத் தூக்கித் தூக்கி 'நானும் இருக்கிறேன் ,நானும் இருக்கிறேன் 'என்று கூப்பாடு போட இத்தனை சாடிலைட்டுக்கள் பூமியைச் சுற்றிக் கொண்டிருக்க வேண்டி இருக்கிறது.

சரி,இனித் திரைப் பட விமர்சனங்களைப் பற்றி...

ஷேக்ஸ்பியர் இறந்து இருநூறு ஆண்டுகள் கழித்து அவரது நாடகங்களைப் பற்றி ஏ.சி. பிராட்லி என்னும் பேராசிரியர் திறனாய்வு செய்தார். ஏ.சி பிராட்லியைப் படித்து விட்டுத்தான் ஷேக்ஸ்பியரையே படிக்க வேண்டுமெனச் சொல்லுமளவுக்கு மிகவும் பிரபலமான விமர்சனங்கள் அவை.அவரைப் பற்றி கிண்டலாகப் பின்னாளில் ஒருவர் சொன்னதுதான் எனக்கு ஞாபகத்திற்கு வருகிறது

'பேசாமல் ஷேக்ஸ்பியர் ஏ.சி. பிராட்லியைப் படித்து விட்டுத் தனது நாடகங்களை எழுதி இருக்கலாம்.இருநூறு வருடங்கள் முன்னால் பிறந்து தொலைத்து அந்த வாய்ப்பை இழந்து விட்டார்.'

எனக்கும் அது நல்ல யோசனையாகத் தோன்றுகிறது.பேசாமல் நமது புது இயக்குநர்கள் முதலில் தங்கள் கதைகளை இந்தத் திறனாய்வாளர்களிடம் ஒப்படைத்து விட்டு அவர்களது விமர்சனங்களைப் படித்த பின்னர் படங்களை எடுத்தால் ,படம் ரிலீசான பிறகு இந்த விமர்சன மழையில் நனையாமல் குடை பிடித்துக் கொண்டே போய்ப் படம் பார்க்கும் அவதியிலிருந்து மீளலாம்.

பெரும்பாலான விமர்சனங்களில் தென்படும் வார்த்தை 'லாஜிகல் ஓட்டைகள்'

இதற்கும் நான் ஷேக்ஸ்பியரையே வம்புக்கு இழுக்க வேண்டி இருக்கிறது. பாவம் அவர், காலை நேரத்தில் என்னிடம் மாட்டிக் கொண்ட அவரது ஆத்மா சாந்தி அடைவதாக.

அவர் லாஜிகலாகவே பல நாடகங்கள் எழுதிச் சலித்துப் போய் 'ஏஸ் யு லைக் இட்' என்று ஜாலிக்கு ஒரு டிராமா எழுதினார்.எந்த சீரியஸ்னசும் இல்லாத ஏழை பணக்கரக் காதல் கதை அது .தர்க்கங்களை எல்லாம் இளைப்பாற விட்டு விட்டு அவர் ஹாயாக எழுதிய நாடகம் அது. வெறும் லாஜிகல் ஓட்டை மட்டும் அல்ல ,லாஜிகல் பள்ளத்தாக்குகளே அந்த நாடகத்தில் இருக்கும்.அதிர்ச்சி என்னவென்றால் அந்த நாடகமும் பெரிய ஹிட்டானதுதான்.'மேரா நாம் ஜோக்கர்' தோல்விக்குப் பிறகு ராஜ்கபூர் கோபத்தில் 'பாபி' எடுக்க அது ஹிட்டானதைப் போல.

இங்கு நமக்குத் தேவை எப்படி அந்த நாடகமும் ஹிட்டானது என்பதற்கு வில்லியம் ஹேஸ்லிட் என்ற புகழ் பெற்ற விமர்சகர் சொன்ன வாசகங்கள்தான்.கேளிக்கைக்காக நாடகமோ படமோ பார்க்க வரும் ஜனங்களுக்கு முக்கியமான ஒரு குணாதிசயம் இருப்பதாகச் சொன்னார் அவர்.அதுதான்-

'WILLING SUSPENSION OF DISBELEIF'

'நம்பிக்கையின்மையை நாமே விரும்பிக் கொஞ்ச நேரம் விலக்கி வைப்பது.' உலகம் பூராவும் தியேட்டர்களில் படங்கள் வெற்றிகரமாக ஓடிக் கொண்டிருப்பதற்கு ஜனங்களின் இந்த உளவியல் அம்சமே காரணம்.

வில்லன் பதினாலாவது ரீலில் செத்தால் போதும் என்று நாம்தான் படத்தின் இயக்குநருக்கும்,கதாசிரியருக்கும் லைசன்ஸ் கொடுத்து விட்டு உட்காருகிறோம்,நமது நம்பிக்கை இன்மைகளை தள்ளி வைத்துவிட்டு.

தேவை இல்லாத இடங்களில் இஷ்டப் படி விஜய்யும்,அஜீத்தும்,விக்ரமும்,சூர்யாவும் திரிஷாவுடனும்,அசினுடனும் குத்துப் பாட்டுப் பாட நாம்தான் நம் லாஜிக்கை விரும்பி விட்டுக் கொடுக்கிறோம்.

இப்படி எல்லாம் நடக்காது என்று விமர்சகர்களுக்கு மட்டுமல்ல, மக்களுக்கும் தெரியும்.தெரிந்தே அனுமதிக்கும் விளையாட்டு அது.

ஏன் ?

வாழ்க்கையில் நாம் பார்க்கும் லாஜிக் ஓட்டைகளைக் கண்டு உள்ளே கனலும் வெறுப்பும் கோபமும் திரைப் படங்களிலும் அவற்றை அங்கீகரிக்கச் சொல்லுகிறது..

எனக்குச் சமமாக மதிப்பெண்களை எடுத்த எனது வகுப்புத் தோழன் அமெரிக்காவில் டாலர்களில் சம்பளம் வாங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது நான் மட்டும் ஒரு அரசுத் துறையில் மக்கிப் போன ஃபைல்களுக்கு மத்தியில் மக்கிக் கொண்டிருப்பது என்ன லாஜிக்?

அழகான எனக்குத் திருமணம் நடக்காமல்,அழகுக்குச் சம்பந்தமே இல்லாத என் தோழிக்கு அவள் விரும்பிய ஆடவனே கணவனாகக் கிடைத்திருப்பது என்ன லாஜிக்?

எங்கள் ஊர்க் கல்யாண முருகன் கோவிலில் அவருக்கு மாலை வாங்கிப் போடவே வழி இல்லாத போது ,பழனிமலைக் கோவணான்டி முருகனுக்கு மட்டும் வைரக் கிரீடங்களும்,தங்கத் தேர் பவனியும் என்ன லாஜிக்?

பொதுவாக உற்சாகத்தோடு இருக்கும் போது நமக்கு லாஜிக் தேவைப் படுவதில்லை.நான் விரும்பிய பெண் என்னைப் பார்த்துக் கடைசி கடைசியாகப் புன்னகைத்தே விட்டால் 12பி பஸ்ஸின் நெரிசலும் கூட எனக்கு சுகமே.நான் கோபமாகப் போய்க் கொண்டிருக்கும் போது என் காரின் ஏ.சி.சத்தம் கூட எனக்கு இரைச்சலே.

பார்ப்பவனின் உற்சாகத்தையும்,கோபத்தையும் பொறுத்து படத்தின் லாஜிக் ஓட்டைகள் பெரிதாகவும் சின்னதாகவும் ஆகின்றன. ஒரே படம் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு அனுபவத்தைத் தருமாதலால் அடுத்தவர் விமர்சனத்தைச் சுமந்து கொண்டு படம் பார்க்கச் செல்லாதீர்கள்.

சரி, இந்த விமர்சனங்களால் படவருவாய் பாதிக்கப் படுகிறதா?

சத்தியமாக இல்லை.படம் விட்டு வெளியே வரும் பெரும் பாலான ரசிகர்களின் ஒற்றைச் சொல் மதிப்பீடுகள்தான் படத்தின் வெற்றி தோல்விகளைத் தீர்மானிக்கின்றன.'பரவாயில்லே சார்' ,'குப்பை சார்' சூப்பர் சார்' என்று கூறிவிட்டு அவர்கள் பஸ்ஸையும் ஆட்டோவையும் பிடிக்க ஓடி விடுகிறார்கள்.விலாவாரியாக டைட்டிலில் இருந்து தொடங்கி அவர்கள் மூச்சு முட்டப் படங்களை விமர்சிப்பதில்லை. விநியோகஸ்தர்கள் அவர்கள் வாக்கைத்தான் தேவ வாக்காகக் கருதுகிறார்கள்.

புது இயக்குனர்களின் படங்களை விமர்சிக்கும் போது மட்டும் இப்படிச் செய்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும். பாராட்டுக்களைப் பக்கங்களாகவும்,வசவுகளை வரிகளாகவும் ...

ஆம் உண்மையாகத்தான் கேட்கிறேன்.

ஒருவரை பாராட்டும் போது கிடைக்கும் மன நிறைவும்,நெகிழ்வும் வையும் போது கிடைக்கிறதா என்ன?